„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6,1).
Porozmawiajmy dzisiaj o pobożności. Czym jest prawdziwa pobożność? Kogo możemy nazwać człowiekiem pobożnym?
Chociaż osobnym świętem 15 września, Kościół czci Matkę Bolesną, to jednak w chwili, gdy przeżywa mękę Syna, nie może nie pomyśleć o boleści Matki. Od Tajemnicy Odkupienia bowiem nierozłączna jest Ta, która jest naszą Współodkupicielką – Maryja, której, duszę według przepowiedni Symeona, przeszył miecz boleści. Jej zatem liturgia poświęca piątek po niedzieli pasyjnej.
Czasem potrzebujemy szybkiej pomocy z nieba. Jak zwykle niezastąpiona jest tutaj Matka Najświętsza. Mało kto jednak wie, że ma Ona nawet specjalny tytuł, którego możemy używać, prosząc Ją o pomoc.
Historia tytułu Matki Bożej od Szybkiej Pomocy bierze swój początek we Francji z końca rewolucji francuskiej. Matka Michel, urszulanka, otrzymała list od swoich sióstr z Nowego Orleanu (USA) z prośbą o pilne przybycie i pomoc. Siostra zwróciła się do swojego biskupa o zgodę na wyjazd za ocean. Niestety otrzymała odmowną odpowiedź z sugestią, że tylko sam papież Pius VII może taką zgodę wyrazić. Jak jednak miał to uczynić, kiedy był uwięziony przez Napoleona i nie było z nim żadnego kontaktu, nawet korespondencyjnego?
„Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie” (Mt 18,5).
W Piśmie Świętym często pojawiają się aniołowie. Można nawet napisać, że występują w większości wydarzeń najbardziej kluczowych w historii zbawienia. I tak na przykład już po grzechu pierwszych rodziców cherubini strzegą drogi do drzewa życia w raju (Rdz 3,24). Anioł ratuje życie Izaaka, gdy Bóg wystawił na próbę wiarę Abrahama (Rdz 22,11). W słynnej scenie z krzewem ognistym Mojżeszowi ukazuje się anioł Pański (Wj 3,1). W Nowym Testamencie, począwszy od zwiastowania, przez narodzenie Jezusa, kuszenie na pustyni, modlitwę w Ogrodzie Oliwnym, zmartwychwstanie, wniebowstąpienie – we wszystkich tych scenach pojawiają się aniołowie.
„Ja jestem Matką dusz czyśćcowych. Moje modlitwy łagodzą czyśćcowe męki tych, którzy znosić je muszą. Jestem Matką pocieszenia dla dusz cierpiących, które na wezwanie mego imienia radują się jak chorzy, usłyszawszy słowa pocieszenia od lekarza” – powiedziała Matka Najświętsza do św. Brygidy Szwedzkiej.
Ojcowie Kościoła jak św. Dionizjusz czy Jan Chryzostom nauczają, że w każdy dzień, w którym Kościół obchodzi jakieś maryjne święto, sama Królowa Niebios w otoczeniu aniołów wstępuje do czyśćca i wybawia z niego wielką liczbę dusz.
Słowo „patriarcha” jest wyrazem wieloznacznym. Możemy w ten sposób określić sędziwego staruszka, najstarszego przedstawiciela jakiejś rodziny albo założyciela, protoplastę całego narodu. W Kościele katolickim mianem patraiarchy kiedyś określani byli papież i niektórzy biskupi. W Kościołach wschodnich do dziś używane są tytuły na przykład patriarchy Konstantynopola, patriarchy Moskwy, patriarchy Kijowa i jeszcze kilku innych.
Kiedy wypowiadamy słowo „grzesznik”, często mamy na myśli jakiegoś łobuza, chuligana, złodzieja, oszusta, gwałciciela, wszystkich, którzy za jakieś przestępstwa siedzą w więzieniach. Może czasem także sąsiada, który bez ślubu mieszka z kobietą, znajomą plotkarkę rozpowiadającą naokoło prywatne sprawy innych ludzi albo ekspedientkę, która wydała za mało reszty. A kto z nas z ręką na sercu potrafi sam o sobie powiedzieć: Jestem grzesznikiem?
W Biblii znaleźć można sporo tekstów głoszących pochwałę mądrości. Autor Księgi Przysłów przekonuje, że „Lepiej ją posiąść niż srebro, ją raczej nabyć niż złoto” (Prz 3,14). Co to jest mądrość? Kogo możemy nazwać mądrym? Czy tego, kto ukończył prestiżowe studia i zajmuje wysokie stanowisko? A może mądry to ekspert w jakiejś dziedzinie życia?
W czasie wakacji z różnych stron Polski wyruszają pielgrzymki na Jasną Górę. Ludzie przez wiele dni wędrują pieszo, by pokłonić się naszej Królowej. Wszystkim (lub prawie wszystkim) tytuł Królowej Polski kojarzy się najbardziej z Częstochową, może jeszcze czasami z Licheniem. Tymczasem może nie każdy pamięta, że słynne śluby króla Jana Kazimierza, w których uznaje on Maryję za naszą Królową w roku 1656, miały miejsce we Lwowie, w tamtejszej katedrze u stóp wizerunku Matki Bożej Łaskawej.