W ostatnim odcinku w serii wokół „Rosarium Virginis Mariae” nadszedł czas na krótkie podsumowanie i końcowe refleksje. Przez ostatnie półtora roku poruszaliśmy nieraz tematy trudne, zadając sobie pytania o istotę, sens i wartość modlitwy różańcowej.
Przypomnijmy: bodźcem dla tej serii było 15-lecie opublikowania listu o różańcu oraz otwarcia Roku Różańca. W pierwszym odcinku podkreśliłem, że jedną z głównych inspiracji dla obu tych inicjatyw były dzieła wiary i miłosierdzia w Pompejach, jakie powstały dzięki wielkiemu zaangażowaniu bł. Bartola Longo. Wielką rolę w Roku Różańca odegrał wizerunek Matki Bożej Pompejańskiej, sprowadzony do Watykanu na jego otwarcie i odwiedzony przez papieża w pielgrzymce na zamknięcie Roku w Pompejach.
W kolejnych odcinkach staraliśmy się na nowo spojrzeć na „technikę” modlitwy różańcowej, jako połączenie medytacji z kontemplacją. Zastanawialiśmy się, jak propozycja tajemnic światła może stać się inspiracją do rozszerzenia rozważań różańca o kolejne wydarzenia Nowego Testamentu, a także o nowe interpretacje „kanonicznych” piętnastu tajemnic. Była mowa ponadto o niebezpieczeństwie nieprawidłowego odmawiania różańca, kiedy sprowadza się to do pośpiechu, myślenia magicznego albo konfrontacji czy demonstracji. Pisaliśmy też o tym, że różaniec dla młodego pokolenia jest modlitwą mało zrozumiałą, zdającą się nie pasować do dynamicznych przemian społecznych, a dla innych – wręcz przestarzałą i nudną… I tu zatrzymajmy się na chwilę.
Więcej…Kotwica na wzburzonym oceanie. Wokół listu o różańcu cz. X
